De Nederlandse geschiedenis, beleef ik alsof hij achter mij ligt. Het is alsof deze geschiedenis buiten mij bestaat. Hij staat opgeslagen in boeken, archieven en monumenten. Zo bestaan mijn witte voorouders voort in letters en in steen, onveranderlijk en stil. Zo kan ik vertellen de eerste Simon Simonse, een van mijn voorouders, bijna 500 jaar geleden een Zeeuwse boer was. Dat ik precies kan nagaan hoe deze naam - generatie op generatie - doorgegeven tot dat hij bij mij is belandt.
De geschiedenis van mijn zwarte voorouders, kent geen plek in letters en in steen. Zo kan maar een paar generaties terug gaan voordat ik geconfronteerd word met een akelige stilte.
Als wij vanuit het witte perspectief eer proberen te doen aan onze zwarte voorouders, dan is dat vaak niet meer dan een zwarte bladzijde in een wit boek.
Hoe kan ik leren van mijn zwarte voorouders, als ik hun kennis en ervaringen niet kan opzoeken in een boek? Kan ik het leed – dat generatie op generatie is doorgeven - leren verwerken, als dit leed, keer op keer het stilzwijgen word op opgelegd?
Zou het kunnen dat als ik goed luister naar mijn gevoel, het verhaal van mijn zwarte voorouders in mijzelf zichtbaar word? Dat ik de kracht maar ook de pijn die ik vaak ervaar, kan zien als het levend monument van mijn voorouders? En als ik deze kracht en pijn, die wij allen kennen, onder woorden weet te brengen, dat ik daar een wijze les uit kan halen?
Elias Simonse
